It's my party and I cry if I want to...

Het grote aftellen is begonnen... weet nog niet goed hoe ik hier over moet denken. Na een jaar weg te zijn geweest uit Nederland en mijn laatste maanden in een sloppenwijk doorgebracht te hebben, lijkt mijn geboorteland heel ver weg.

Ik ben jullie nog een kleine samenvatting van de ‘Avon woman of the Year’ uitreiking verschuldigd. Uiteindelijk was Dona Dina geen eerste geworden, maar dat mocht de pret niet drukken. In het overluxe hotel tussen de kakmensen goten onze vrouwen zich vol met gratis witte wijn en nadat iedereen van de andere groepen verder weg was begonnen er een aantal zelfs te dansen…. Geslaagd feestje.

Vorig weekend met een grote groep Guatemaltecen uit geweest in het centrum.. uiteindelijk beland bij een verjaardagsfeestje van iemand na een flinke wandeling van zo’n drie kilometer (Ver weg? Nee.. zou maar drie blokken zijn….). Nog meer vrienden van Martine en Madeleine ontmoet en het zijn allemaal super leuke lui (de meeste werken voor een theatergezelschap, andere werkt in een bar, weer een andere werkt voor het ministerie van Cultuur). Tot onze grote verbazing hadden we een taxi chaufeusse op de terugweg. Hoogst ongebruikelijk, aangezien de algemene opinie hier (zoals in wel meer landen geloof ik…) van mening is dat vrouwen niet kunnen rijden.

Verder is het weer een beetje rumoeriger in de wijk aan het worden. Vooral vijf blokken hiervandaan in de wijk Mezquital naast het politiebureau (ja, ja…). Mensen die onder bedreiging van bendeleden hun huizen af moeten staan (hun belangrijkste bezit) en moorden. Mensen hier zijn vooral heel bang, maar hebben niet de middelen om te verhuizen.
Ander apart feitje.. als je eenmaal een bendelid bent heb je drie mogelijkheden om de gang te verlaten. Eerste mogelijkheid in een kist, tweede als je trouwt en derde, je raad het nooit.. als je lid wordt van de kerk.

Afgelopen zondag met de auto van Billy 2 (Billy 1 is de Billy die al eerder vermeld is, wij noemen ze eigenlijk korte en lange Billy, maar dat klinkt zo lullig) naar Lago Amatitlan geweest, hier een half uurtje rijden van daan. Ook rondgereden in wijken rond La Esperanza. Waren we nog nooit geweest en lopent is het niet het allerbeste idee ooit. Lago Amatitlan is vooral heel erg groen (en dan heb ik het over het water… lijkt niet de oorspronkelijke kleur te zijn) en vol met Guatemaltecen, voedselkraampjes en bootjes. Boottochtje gemaakt en even lekker uitgewaaid. Geslaagd dagje.

Zonder er nog langer dramatisch over te doen, deel ik jullie hierbij mee dat dit dus mijn laatste berichtje vanuit Guatemala is en dat ik jullie snel weer allemaal zal zien.

Dikke kus